ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ – ΥΠΟΔΟΜΗ – ΑΓΡΟΤΙΚΟΙ ΟΙΚΙΣΜΟΙ – ΑΣΧΟΛΙΕΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ – ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ – ΗΘΗ – ΕΘΙΜΑ

Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν κύρια με την κτηνοτροφία (γίδια, λίγα πρόβατα, λόγω μικρών πεδινών εκτάσεων) και την καλλιέργεια της γης. Στο χωριό ο κλήρος ήταν μικρός, κήποι κυρίως και ελάχιστα κτήματα. Καλλιεργούνταν σιτάρι, καλαμπόκι (ελάχιστα καπνά), λίγες ελιές κυρίως στα Αμπέλια, που είχε εκτεταμένη πεδινή έκταση κάτω από το βουνό Πύργος. Μερικοί είχαν κτήματα στον Κάμπο για σιτάρι , καλαμπόκι. Το όργωμα γινόταν με αλέτρι αρχικά ξύλινο και το ζευγάρι (άλογα). Μετά στο αλώνι με τ’ άλογο και το δικριάνι , πριν έλθουν οι αλωνιστικές μηχανές.

Τα βράδια συμμετείχαν τα παιδιά στο ξεφλούδισμα της ρόκας του καλαμποκιού και μετά το κοπάνισμα για να διαχωρισθεί ο καρπός από το κότσιαλο.
Άλλη ασχολία την δεκαετία 1950-60 ήταν η παραγωγή ξυλοκάρβουνου (καμίνια) , καθώς και η εκρίζωση επεξεργασία εμπορία της ρίζας του ρυκιού (κτσιούρα) κατάλληλη για κατασκευή ειδών καπνιστών-τσιμπούκια. Η καλλιέργεια οσπρίων ήταν μόνο για οικογενειακή χρήση. Κάθε οικογένεια σχεδόν ήταν αυτάρκης σε παραγωγή προϊόντων διατροφής. Γάλα γιδίσιο, κότες, αυγά. Μέλημα κάθε οικογένειας ήταν να αποθηκεύσει στο αμπάρι σιτάρι, καλαμπόκι, αλεύρι στην κασέλα και λίγο λάδι για το χειμώνα. Ακόμη βασική προτεραιότητα ήταν η εκτροφή για εξασφάλιση κρέατος λίπους του χοιρινού. Δεν υπήρχαν όμως χρήματα για την κάλυψη αναγκών εκτός της διατροφής. Γι’αυτό οι κάτοικοι αναζητούσαν μεροκάματο εποχιακά για 20-30 ημέρες μακριά από το χωριό στα καπνά στην ευρύτερη περιοχή, στα ρύζια περιοχή Νιοχώρι – Κατοχή Μεσολογγίου και στο Αίγιο -Κορινθία για τον τρύγο της σταφίδας.

Το χωριό μέχρι το 1964 δεν συνδέονταν οδικά με τα γύρω χωριά (Αμπελάκι κυρίως). Ο δρόμος έγινε το 1964-65 από τον Υπουργό Δημ.Εργων Βαλτινό Στ.Χούτα. Η επικοινωνία και η μεταφορά γίνονταν με τα πόδια και τα ζώα ολόρεμα μέχρι Σαρδίνια για Αμφιλοχία ή στο Αμπελάκι για Αμφιλοχία. Το μονοπάτι από το χωριό μέχρι την Στεργιανάδα περνούσε σαν φίδι πολλές φορές το ίδιο ρέμα σε μαγευτικό τοπίο με πλατάνια και άλλα δένδρα. Υπήρχε πλακόστρωτος δρόμος απο Τουρκοκρατίας στη Σκάλα σε απότομη πλαγιά δίπλα στο ρεύμα ανεβαίνοντας προς Αριάδα.

Γιατρός βέβαια δεν υπήρχε ούτε για παιδιά ούτε για την έγκυο γυναίκα. Τα παιδιά τάπερναν στα χέρια ή ζαλίγκα μέχρι Σαρδίνια.
Ο δρόμος από Αμπελάκι αρχικά χωμάτινος ασφαλτοστρώθηκε σταδιακά (1986 -2010). Το χωριό υδρεύονταν από το πηγάδι που υπάρχει ακόμα και από την βρύση 200 μ. έξω από το χωριό, που ήταν πετρόκτιστη και δυστυχώς έχει καταστραφεί. Το νερό από τη βρύση μετέφεραν στα σπίτια οι γυναίκες σε ξύλινες βαρέλες ζαλίγκα ή με ζώα. Σήμερα το χωριό υδρεύεται με δίκτυο από τον Αχελώο μέσω Βαρετάδας.

Για το άλεσμα των δημητριακών υπήρχε ο υδρόμυλος του Γ.Τάτση δίπλα στο ρέμα λίγο πριν τη Σκάλα. Τα σπίτια, πετρόκτιστα τα περισσότερα ήταν ισόγεια, ένα ή δύο δωμάτια, λιτά , χωρίς κρεβάτια, ένα τζάκι. Το δάπεδο χωμάτινο με μίγμα από χώμα και σβουνιές (κοπριές αγελάδων). Υπήρχαν βέβαια λίγα σπίτια δίπατα (Τσόλκα – Ζαραϊδώνη -Διαμανταίων – Κολοκύθα – Τάτση). Η σκεπή από ξύλα και πλάκες πέτρινες σχιστές από τα γύρω βουνά. Αμπέλι είχε ο Γ.Κακιώρης – Θύμιος Διαμάντης – Γ.Τσούνης). Στο χωριό στη δεκαετία 1930 έως 1950 υπήρχαν δύο καφενεία του Θωμά Διαμάντη και Γιώργου Ζυγούρη. Μετά του Νίκου Μπαμπάτσικου και του Στέφανου Ζυγούρη έως τα μέσα του 1965. Κατόπιν του Μπαμπάτσικου το είχε ο Γιάννης Κάππας και μετά στο σπίτι του Λάμπρου Διαμάντη είχε ο Ανδρέας Σερδενές. Μετά είχε μόνο ο Γιώργος Κάππας και από πέρυσι έχει και ο Ανδρέας Σερδενές το παλιό καφενείο του Στέφανου Ζυγούρη. Ιδιαίτερη εντύπωση προξενούσαν οι γέροντες, γενειοφόροι, που φορούσαν τοπική ενδυμασία, γιλέκο – μαντύο μαύρο – κάλτσες λευκές - τσαρούχια – σκούφια μαύρη και σιλιάχι.. (Νίκος Κάππας, Νάσιος Καλογιάννος, Νίκος Μπεκιάρης και ο Αθ. Κούτσικος στο Κεραμίδι).

Στο χωριό γίνονταν πανηγύρι του Αγ.Αθανασίου, πολιούχου του χωριού, στις 2 Μαΐου στο καφενείο του Ν.Μπαμπάτσικου. Αρχιζε το χορό ο νεαρός τότε Γρηγόρης Μπαμπάτσικος. Οι κάτοικοι παλιά γλεντούσαν, εκτός απο το πανηγύρι, στους γάμους, Αποκριές και στις γιορτές των ανδρών. Για μουσική κάλυψη είχαν το γραμμόφωνο , έθιμο το κρεβάτι της νύφης, τα προζύμια, την μεταφορά των προικιών στο σπίτι του γαμπρού με άλογα –μουλάρια, το ξύρισμα του γαμπρού – ο καφές από παιδί στη νύφη. Στους γάμους νέοι άνδρες έφιπποι σε άλογα οι Σ(υ)χαριάτες , δύο συνήθως, όταν επέστρεφαν στο χωριό με τη νύφη, έτρεχαν πιο νωρίς στο σπίτι του γαμπρού, για να πάρουν τα συχαρίκια, ότι φέρνουν τη νύφη.

Γιορτάζονταν και οι Αποκριές με μασκαράδες. Θυμούνται οι παλιοί τη δεκαετία 1950-60 τον αρκουδιάρη - Αρκούδα και τον σταχτοπόλεμο με τσουράπια γεμάτα στάχτη. Τα παιδιά (αγόρια) έπαιζαν ποδόσφαιρο – τόπι με πανιά σε χώρο δίπλα στου Αη-Θανάση με την μπάλα να κυλάει στο στεφάνι αρκετές φορές. Τα Χριστούγεννα έκαναν μπάλα φουσκώνοντας την ουροδόχο κύστη του γουρουνιού. Θυμούνται οι μικρότεροι τότε πόση εντύπωση έκανε η δερμάτινη μπάλα του Σάκια Γυρνά γυμνασιόπαιδα. Έπαιζαν τοφίτσιο με πέτρινες πλάκες και κέρδος πετάλες κερί. Δεινός παίκτης ο Φώτης Ανωγιάτης.

ΑΓΡΟΤΙΚΟΙ ΟΙΚΙΣΜΟΙ: Γύρω από το κυρίως χωριό σε απόσταση μιας ώρα δρόμο υπήρχαν οικογενειακοί αγροτικοί οικισμοί, όπου ζούσαν μόνιμα οικογένειες, που είχαν ζωντανά - κοπάδια. Πάνω από τον Κούτουπα στο Μνημάτι – Λειβαδάκι ζούσε η οικογένεια του Νίκου Κάππα. Στη Σκατανγκόλ η οικογένεια Χαρ.Τσακνή. Στο Χαρατσάρη είχαν τα κοπάδια τους -γίδια οι Διαμανταίοι. Στη Στεργιανάδα ζούσε η οικογένεια του Κώστα Μπεκιάρη και του Θανάση Μπεκιάρη. Στους Βοριάδες απέναντι από το ποτάμι κοντά στα Σαρδίνια η οικογένεια του Φώτη Μπεκιάρη. Στα Αμπέλια – Καστρί οι οικογένειες Γιώργου Γυρνά, Λάμπρου και Χαράλαμπου Βαρελά και Δημ.Μίλη. Στην Καψοράχη η οικογένεια Γιάννη Μίλη.
Από το 1950 και μετά μετακινήθηκαν οριστικά και σταδιακά στο χωριό, στον Κάμπο, Αμπελάκι, Σαρδίνια, Αθήνα.